توضیح:
این نوشته از مجموعه دست نوشته های استاد در محرم سال ???? بوده که مطلب حاضر دست نوشت شب اول محرم می باشد. از شب دوم تا شب نهم از این مجموعه در بخش اول کتاب از معرفت دینی تا حکومت دینی جمع آوری شده است لکن این نوشته (شب اول محرم ????)  و سه نوشته دیگر از این مجموعه (شب های نهم و دهم و یازدهم محرم????) به علت عدم ارتباط با بحث معرفت دینی چاپ نگردیده است. سه مطلب دیگر نیز ان شاءالله در ویژه نامه محرم بر روی سایت قرار خواهد گرفت.   

السلام علیک یا اباعبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک و اناخت برحلک
اللهم ثبّتنا علی دینک و استعملنا بطاعتک و لیّن قلوبنا لولیّ امرک
    

با اصول آشنا شدن ، با اصول زندگی کردن ، و در این زندگی گرفتار تبعّض و شرک و التقاط نگشتن ، هر سه مشکل است . مشکل است، چون من این فرصت بیست _ سی ساله را و لااقل تا پیش از بلوغ را با عادت ، با غریزه یا رقابت و حسادت و خودنمایی و تظاهر گذرانده ام . زندگی و بودن و نبودنِ من برایم زیر سوال نرفته . دوستی ها و دشمنی ها و انتخاب ها و طردهای من ، برایم با خوشی و ناخوشی و استحسان و استبداد ، تفسیر می شده و این تفسیر، مقبول بوده و در آن خدشه ای نیامده. من برای ارتباط و انزوای خودم دلیلی جز حالت ها و خواهش ها و یا عادت ها و انفاق های ساده نداشته ام و دلیلی بیشتر از این هم نمی خواسته ام . و بیشتر از این هم از من نمی خواسته اند .
و طبیعی این گونه زندگی غیر اصولی، تناقض ، تزلزل ، وابستگی به شرایط خارج ، وابستگی به حالت های نفسانی و درگیری با رقابت ها و تعارض ها و درگیری با تظاهر و چشم و هم چشمی هاست . این آفتهای ششگانه ، طبیعی است .
تناقض طبیعی است، چون عوامل خام عادت و غریزه و رقابت و تظاهر ، هر کدام سرچشمه های متعدد و هر کدام تقاضاهای متفاوت دارند . عادت ها و تربیت های القاء شده از ناحیه پدر و مادر و برادر واستاد ، می توانند هماهنگ نباشد. عشق و نفرت و حسادت و ریاء و تظاهر و قهرمان بازی می توانند در برابر یکدیگر صف بکشند . از یک طرف می خواهم دربرابر جمعِ منتظر،پای شکسته رقیبم را به درمانگاه برسانم تا تشویق و تعریف آن ها را تصاحب کنم و از طرفی می خواهم این رقیبم از صحنه مسابقه و رقابت طرد شود و من به نتیجه برسم . از طرف دیگر،دلم می سوزد و عاطفه ام آرامم نمی گذارد و از طرف دیگر، برخورد صبح و تندی در حضور جمع و زبان تیز و تند رقیبم وادارم می کند که از صحنه چشم بپوشم و به روی خود نیاورم . این همه عامل و هر کدام هم با این همه تقاضا و اقتضاء، طبیعی است که سلوک یکدست و هماهنگی را فراهم نسازد و در یک مورد، گرفتار فراز و نشیب و یا در موارد مشابه گرفتار خط مشی های ناهماهنگ بگردم .
تزلزل هم طبیعی است ، چون در برابر این همه دعوت، تصمیم گیری سنگین است . در برابر این همه فشار، انتخاب سخت است .
وابستگی ها و درگیری ها هم طبیعی است ، چون در غیبت شخص و با نبود نظارت وجمع بندی ، مجموعه پندار و رفتار و گفتار ما از جبر عوامل نفسانی و اجتماعی و زمینه های موافق و مخالف، آزاد نمی شود و از چنبره این نیروهای ریشه دار سر بر نمی آورد . آزادی از این همه اسارت با تعقل و نظارت آغاز می شود و این تعقل و نظارت به اصول محکم و استقامت در اجراء و وحدت اجراء نیاز دارد .
این اصول باید تمامی زندگی و مرگ و روابط و نتایج را زیر پوشش بگیرد . ما هنوز از زندگی والدین خود فاصله نگرفته ایم . ما هنوز به بودن خود توجه نکرده ایم و این بودن را انتخاب نکرده ایم؛ در نتیجه اگر با خوشی و ملایمات همراه باشیم بحرانی نداریم. اما آنجا که مشکلات و شکست ها سر برمی دارد ، بحرانی می شویم و به مرگ فکر می کنیم و به دامان آن می آویزیم . این بودن ، بودن ما نیست، بودن پس مانده ، و یا بودن مغفول و مفلوکی است که اولین بحران متزلزلش می کند . ما زندگی و مرگ را با هدفی نسنجیده ایم و اصلاً چنین هدفی گسترده که بر زندگی و مرگ سایه بیندازد ، انتخاب    نکرده ایم؛ که اهداف ، اهداف موسمی ، و خوشایندها و خواهش های کوچک است . زندگی ، زندگی حقارت است؛ حقارت شادی های احمقانه و رنج ها و غصه های ابلهانه .

ادامه مطلب را ببینید یا از لینک زیر به سایت با استادمراجعه فرمائید